saudade
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Edwin
12 April 2007 | Brazilië, Rio de Janeiro
Het is voorbij. Zes weken vol energia en alegria zijn voorbij gevlogen.Voorbij het schizofrene leven in die prachtige stad, pendelend tussen het welvarende en betrekkelijk veilige Copacabana en "mijn" favela's, die in continue staat van oorlog zijn met rivaliserende bendes, de politie en de milities.
Waar je constant door zwaarbewapende wachtposten in de gaten wordt gehouden, al merk je daar weinig van.Als ik na een lange treinrit in een minibusje stap, dat mij naar de wijk zal brengen, worden de wachtposten al gebeld dat ik in aantocht ben. Vrije doortocht! Als ik na een avondwedstrijd in het Maracanastadion, waar Romario zn 999ste doelpunt maakt, met Jan Roelfs een taxi neem naar Vila Alianca om daar een concert van Zuco 103 bij te wonen, blijkt de chauffeur de weg niet zo goed te kennen. Enigszins benauwd stopt hij midden op de weg, want een foute afslag nemen betekent een onzeker avontuur. Hij laat zich telefonisch naar het feestterrein leiden en is zichtbaar opgelucht als we veilig arriveren. Later blijkt dat de wachtposten met hun nachtkijkers allang gezien hadden dat het goed volk was in die taxi: "die tennisleraar uit Holanda zat immers in de auto".
Het concert was een geweldig spektakel. Het begon met Movimenta na rua, een hiphopband uit Vila Alianca, waarin mijn begeleider en dierbare vriend Márcio de basguitaar bespeelt, daarna Zuco 103, en als slotact een jamsessie met de batucadaband bestaande uit mijn leerlingen. Vila Alianca gaat uit zijn dak. Deze act is voor de liefhebbers trouwens in mei te zien op het wereldmuziekfestival Mundial in Tilburg, waar een paar van mijn tennissende schoffies ook van de partij zullen zijn. Komt dat zien!
Wat het project betreft kunnen we tevreden zijn. In Vila Cruzeiro was het aanbod en animo erg groot. Ik werd er bijgestaan door Jozué, een natuurtalent, dat nog nooit een racket had vastgehouden. Hij pakte de zaken verrassend snel op. Ook mijn instructies over de belangrijkste zaken om een tennisles op te bouwen en te organiseren vielen in vruchtbare aarde. De laatste week gaf hij al zelfstandig les, zonder dat ik veel hoefde te corrigeren. Hij vindt tennissen geweldig en wil het project graag continueren. In Alianca was er helaas geen geschikte kandidaaat om de lessen een vervolg te geven. En omdat deze wijk wordt bestuurd door een andere bende dan V. Cruzeiro kan Jozué daar helaas niet werken. Zo zijn de wetten van de favela nu eenmaal. Maar er komt binnenkort gelukkig een nederlands meisje de tennislessen in Alianca verzorgen.
Het afscheid van beide favela's was byzonder ontroerend.
In V.Cruzeiro hadden ze op de laatste lesdag een uitgebreide afscheidslunch verzorgd. Tijdens de heerlijke maaltijd aan een lange tafel, werd er zelfs een hartverwarmende toespraak gehouden. Ook in Alianca werd mn laatste dag gedrenkt in veel bier, caipirinha's en dikke tranen. Het viel me werkelijk zwaar mn maatjes daar achter te laten. Reden te meer om zo snel mogelijk weer terug te gaan naar mijn kids, die zo leergierig waren, correct, gedisciplineerd, achter elke bal aangingen, al was ie over de muur. En die niet op- of omkeken tijdens een schietpartij. De meesten hebben geholpen door TOOYH van Jos Buysen en IBISS de kans gekregen via de sport een opleiding te volgen om zichzelf een betere toekomst te geven. En daar gaan ze voor, voor 100%.
Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik verslingerd ben geraakt aan deze stad. Rio is verslavend, zeker als je je achter de coulissen mag bewegen en een kijkje krijgt in het rauwe leven van de favelado's, prachtige trotse mensen, die met hun kinderen moeten leven tussen het geweld, de wapens die overal zichtbaar zijn, de angst voor verdwaalde kogels, maar dat met verve doen en met opgeheven hoofd, lachend, zingend, dansend en elkaar begroetend over straat gaan.
Bij een herenbegroeting worden eerst de vlakke handen tegen elkaar geslagen, dan worden de knokkels fors tegen elkaar getikt en dan volgt een omarming en/of knuffel. Na zes weken zijn mijn knokkels blauw. Op zich een goed teken, maar ik ben blij dat ze even rust krijgen.
Het kost me moeite om behalve fysiek ook mentaal weer in Amsterdam te landen.
Ik ben alweer bijna twee weken thuis, heerlijk met Caroline en de kinderen, prachtig lenteweertje, maar toch laat Rio me voorlopig niet meer los.
A cidade maravilhosa werkt als een magneet. Hoelang ik weerstand kan bieden weet ik niet, maar één ding is zeker: Eu vou voltar. Ik ga terug.
Abracos, Edwinho
Waar je constant door zwaarbewapende wachtposten in de gaten wordt gehouden, al merk je daar weinig van.Als ik na een lange treinrit in een minibusje stap, dat mij naar de wijk zal brengen, worden de wachtposten al gebeld dat ik in aantocht ben. Vrije doortocht! Als ik na een avondwedstrijd in het Maracanastadion, waar Romario zn 999ste doelpunt maakt, met Jan Roelfs een taxi neem naar Vila Alianca om daar een concert van Zuco 103 bij te wonen, blijkt de chauffeur de weg niet zo goed te kennen. Enigszins benauwd stopt hij midden op de weg, want een foute afslag nemen betekent een onzeker avontuur. Hij laat zich telefonisch naar het feestterrein leiden en is zichtbaar opgelucht als we veilig arriveren. Later blijkt dat de wachtposten met hun nachtkijkers allang gezien hadden dat het goed volk was in die taxi: "die tennisleraar uit Holanda zat immers in de auto".
Het concert was een geweldig spektakel. Het begon met Movimenta na rua, een hiphopband uit Vila Alianca, waarin mijn begeleider en dierbare vriend Márcio de basguitaar bespeelt, daarna Zuco 103, en als slotact een jamsessie met de batucadaband bestaande uit mijn leerlingen. Vila Alianca gaat uit zijn dak. Deze act is voor de liefhebbers trouwens in mei te zien op het wereldmuziekfestival Mundial in Tilburg, waar een paar van mijn tennissende schoffies ook van de partij zullen zijn. Komt dat zien!
Wat het project betreft kunnen we tevreden zijn. In Vila Cruzeiro was het aanbod en animo erg groot. Ik werd er bijgestaan door Jozué, een natuurtalent, dat nog nooit een racket had vastgehouden. Hij pakte de zaken verrassend snel op. Ook mijn instructies over de belangrijkste zaken om een tennisles op te bouwen en te organiseren vielen in vruchtbare aarde. De laatste week gaf hij al zelfstandig les, zonder dat ik veel hoefde te corrigeren. Hij vindt tennissen geweldig en wil het project graag continueren. In Alianca was er helaas geen geschikte kandidaaat om de lessen een vervolg te geven. En omdat deze wijk wordt bestuurd door een andere bende dan V. Cruzeiro kan Jozué daar helaas niet werken. Zo zijn de wetten van de favela nu eenmaal. Maar er komt binnenkort gelukkig een nederlands meisje de tennislessen in Alianca verzorgen.
Het afscheid van beide favela's was byzonder ontroerend.
In V.Cruzeiro hadden ze op de laatste lesdag een uitgebreide afscheidslunch verzorgd. Tijdens de heerlijke maaltijd aan een lange tafel, werd er zelfs een hartverwarmende toespraak gehouden. Ook in Alianca werd mn laatste dag gedrenkt in veel bier, caipirinha's en dikke tranen. Het viel me werkelijk zwaar mn maatjes daar achter te laten. Reden te meer om zo snel mogelijk weer terug te gaan naar mijn kids, die zo leergierig waren, correct, gedisciplineerd, achter elke bal aangingen, al was ie over de muur. En die niet op- of omkeken tijdens een schietpartij. De meesten hebben geholpen door TOOYH van Jos Buysen en IBISS de kans gekregen via de sport een opleiding te volgen om zichzelf een betere toekomst te geven. En daar gaan ze voor, voor 100%.
Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik verslingerd ben geraakt aan deze stad. Rio is verslavend, zeker als je je achter de coulissen mag bewegen en een kijkje krijgt in het rauwe leven van de favelado's, prachtige trotse mensen, die met hun kinderen moeten leven tussen het geweld, de wapens die overal zichtbaar zijn, de angst voor verdwaalde kogels, maar dat met verve doen en met opgeheven hoofd, lachend, zingend, dansend en elkaar begroetend over straat gaan.
Bij een herenbegroeting worden eerst de vlakke handen tegen elkaar geslagen, dan worden de knokkels fors tegen elkaar getikt en dan volgt een omarming en/of knuffel. Na zes weken zijn mijn knokkels blauw. Op zich een goed teken, maar ik ben blij dat ze even rust krijgen.
Het kost me moeite om behalve fysiek ook mentaal weer in Amsterdam te landen.
Ik ben alweer bijna twee weken thuis, heerlijk met Caroline en de kinderen, prachtig lenteweertje, maar toch laat Rio me voorlopig niet meer los.
A cidade maravilhosa werkt als een magneet. Hoelang ik weerstand kan bieden weet ik niet, maar één ding is zeker: Eu vou voltar. Ik ga terug.
Abracos, Edwinho
-
12 April 2007 - 22:22
Eli:
Aan de ene kant jammer dat je weer terug bent, maar.. voor ons natuurlijk wel leuk!! Al wil ik je graag nog een keer afstaan aan de lieve favela-baixinhos! (goed gespeld?)
Volgens mij hebben de favelados je in hun hart gesloten, dus dat komt wel goed!
Tot die tijd kan je het vast nog wel uithouden in Amsterdam met al je nieuwe cd's en de msn-converstaties met Marcio & Jozuèèèè.
xxxxx
ps plaats je nog wel wat foto's?! -
12 April 2007 - 22:26
Caro:
Haaaaaaa, inderdaad: de waarbenjij.nu-echtgenoot is weer heelhuids thuis gekomen, driemaal hoera!!!
Wat een mooi afsluitend stukje ook weer, al ken ik de verhalen inmiddels van eerdere vertellingen. Ik weet ook uit eigen ervaring dat je inderdaad nog niet helemaal mentaal geland bent: beetje afwezig, vaak helemaal opgaand in Braziliaanse i-pod muziek en 's nachts onrustig slapend of wakend, in gedachten weer helemaal in favela-sferen. En bovendien nog via de mail in contact met de kameraden daar. Maar het was dan ook allemaal heel bijzonder: een prachtig initiatief en ook helemaal goed uitgevoerd. De thuisblijvers zijn trots!
Liefs, Caro -
12 April 2007 - 23:15
Suus:
Eeedzj!!!
Wat een ontroerend stukje...
Na al die lieve verhalen die je hebt verteld over je matties, je leerlingetjes en de andere favelados snap ik heel goed dat je ze zo mist! 'a porta e aberta' 'forehand? tudo bem?' de mailtjes van Marcio, de cadeautjes van Sandra, om maar een paar cuteheden te noemen. Maar hopelijk kun je snel weer terug om ze weer te zien en met ze te tennissen! (mag ik dan mee?)
Nu moet je maar vooral denken aan al die mooie herinneringen en de heerlijke tijd die je daar hebt gehad, bekijk je nog eens je foto's, luister je nog maar eens (voor de 20ste keer :P) naar je radio-interview, zet je je nieuwe brasso-cd's weer even lekker hard op en blader je nog eens in je schitterende (danku)Rio-boek, want je hebt het gewoon gedaan!!! Je hebt je droom waargemaakt en iets gedaan wat je al zo lang wilde! En je hebt er een heleboel favelados blij mee gemaakt!
Ik ben knettertrots op je!
Ga vooral zo door!
beijos en een boks
Suus
-
13 April 2007 - 06:39
Sylvia:
Hee Lieve Edwin,
Wat een avontuur. Dat is wel iets anders dan de flessen. Goede foto's mooie verhalen maar ook zeer ok dat je weer heel terug in het fijne en voor jou nu wellicht saaie Amsterdam bent. Ik denk dat je tussen het bespannen door de heupen voldoende los zal moeten houden zodat je bij een volgend bezoek aan R daar weer de King bent. Het is je ding!
-
13 April 2007 - 09:08
Jos Buysen/TOOYH:
Hai Edwin,
Met enthousiasme heb ik je artikel gelezen en geconstateerd dat jouw geweldige inzet bewezen heeft dat het StraattennisRio-plan steeds meer gaat leven bij die fantastische kids in de favela's ; al die jongens en meisjes 'n FH ,BH en andere baltrucs aanleren is 1,maar 2, eigenlijk belangrijker, jij hebt 'n lach getoverd op het gezicht van die jongeren en hen zoveel positieve energie gegeven , dat ze vanaf nu en in de naaste toekomst de tennissport kunnen gebruiken als springplank naar 'n beter leven , zonder geweld , haat en ellende.
Beste Edwin, bedankt en tot spoedig.
Jos Buysen/TOOYH -
13 April 2007 - 17:31
Vuile Hond:
Mooi verhaal Edwinho. Ik kamp met dezelfde naweeen en ik ben maar een week geweest. Nog steeds blij dat jij voorin zat in die taxi. Heerlijk gedanst die avond!
Mazzel, Vuile hond -
13 April 2007 - 22:23
Eddy Veerman:
Hey Edwinho,
mooi beschreven. Zoals jij en wij het beleefd hebben. Die week van onwerkelijkheid staat binnenkort middels een reportage in De Telegraaf. Ik heb genoten van je relaxte houding, hoe gevaarlijk sommige momenten dan ook oogden en waren. Woensdag praten we bij,
ciao, Eddy -
16 April 2007 - 13:00
Marlies:
Oi! Tudo bem? Leuk stukje over je tijd in Rio! Ik vroeg me af of ik het in het gastenboek van de nieuwe IBISS-site zou mogen plaatsen... Laat me even weten, thanXX! Geniet van het mooie weer in NL en tot wederzien. Beijos do Rio
marlies@ibiss.com.br
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
