stilte voor de storm
Door: Edwin
Blijf op de hoogte en volg Edwin
20 Februari 2008 | Brazilië, Rio de Janeiro
Hoewel we (dochter Elise en ik) al bijna vijf weken in Rio zijn wordt dit pas het eerste verslag. De reden is dat de zaken hier gecompliceerder zijn geworden sinds ik een half jaar geleden uit Rio vertrok. In een van de favelas waar een tennisschool staat is de onveiligheid enorm toegenomen. Het stadsbestuur heeft zich nl. voorgenomen enkele van de beruchtste wijken, zoals Roçinha en de Complexo Alemão, met daarin Vila Cruzeiro, wat op te kalefateren. Daartoe moeten arbeiders de favelas in en om hen te beschemen heeft het stadsbestuur bedacht de favelas gewapenderhand te veroveren op de drugsbendes en vervolgens te bezetten. Helaas denken de ´baronnen`anders over deze machtswisseling. Er is uitgelekt dat de grote slag op 27 februari losbarst. Het wordt vermoedelijk een bloedbad zonder weerga. Iedereen is zich al aan het voorbereiden op de strijd en dagelijks vinden volstrekt onnodige schotenwisselingen plaats. Bij ons eerste bezoek aan Vila Cruzeiro, waar ik vorig jaar met succes een tennisschool opzette, werden we verrast door een kruisvuur tussen ongeveer 50 zwaar bewapende traficantes (soldaten van de drugsbazen) en de caveirão, een soort waterkanon dat geen water spuit maar lukraak kogels afvuurt. We moesten snel een winkel induiken en helemaal achter in het magazijn schuilen voor de kogels en granaten die hoorbaar aan de andere kant van een poreuze muur langsfloten. Voor de bewoners dagelijkse routine, voor dochter Elise bij haar eerste bezoek aan Vila Cruzeiro een harde confrontatie met de realiteit in de favelas.
Toen het rustig was geworden en we weer buiten stonden hernam het straatbeeld weer snel zijn normale gang. Kleine kinderen werden op boodschapjes uitgestuurd, iedereen kuierde weer vrolijk rond totdat bleek dat de caveirão zich had omgekeerd. Hij verscheen plots rechts van ons om te knallen op de soldados, die verschanst zaten achter een muurtje links van ons.
Wij moesten andermaal naar binnen vluchten en schuilen achter kratten Cola.
Uiteindelijk resultaat, nul doden, nul gewonden, gigantische gaten in de muren, zoals overal. Een schoolvoorbeeld van zinloos geweld, waarbij dagelijks vele mensen, meestal kinderen sneuvelen door zgn verdwaalde kogels.
Niet echt een klimaat om ontspannen tennisles te geven en kinderen naar buiten te halen die anders ´veilig´ thuis zouden zitten.
Een andere reden dat er nog weinig getennist is, is dat Nanko die mij bij de soldaten moet introduceren zodat ik de wijken veilig in en uit kan, een congres had in Afrika. De meeste soldaten die mij vorig jaar doorgang verleenden zijn inmiddels gesneuveld en de nieuwe generatie kent mij nog niet.
Verder was er het carnaval, wat Rio wekenlang verlamt. Weken voorbereiding, het is hier dan zomdervakantie, een week uitbundig feest en een kater van dik een week leggen het dagelijks leven een maandje plat.
Omdat het weer niet echt meewerkte, de eerste vier weken regende het heel veel, hebben we Portugese les genomen, veel concerten bezocht en zijn we naar oefensessies van de grote sambascholen geweest.
Ook hebben we een aantal keren Santa Clara bezocht. Een IBISS-project in een hele rustige landelijke omgeving ver van het geweld,waar meer dan veertig kinderen wonen die door de rechter uit de ouderlijke macht zijn ontzet wegens verwaarlozing, marteling, seksueel misbruik, ondervoeding en wat je verder allemaal aan ellende (niet) kunt bedenken. Ze worden opgevangen door een gezin, vader Cicero, moeder Eliette en hun drie zonen. Het huis staat op het randje van een financiele afgrond. De staat draagt weinig bij, eigenlijk zijn ze volledig afhankelijk van de giften van een paar expats en Brazilianen met een groot hart. Er is gebrek aan alles.
Om daar te mogen zijn is heel bijzonder. Meer dan veertig kinderen, sommige zwaar getraumatiseerd maar de meesten ondanks alles vrolijk en lief, lopen in een onverwachte rust door elkaar heen. Een vreemdeling wordt door de kleintjes van vijf tot twaalf jaar meteen bestormd, met kussen overladen en ze laten niet meer los. Het resultaat is dat je met drie of vier kinderen op je nek, de uren die je daar bent doorbrengt. Of ze vallen op je schoot in slaap, zich zo neervleiend dat je niet door een ander ingepikt kunt worden. Ze vechten letterlijk om aandacht.
Weggaan is het grootste probleem. Van alle kanten word je besprongen, gelukkig zijn ze vederlicht. Heb je je net bevrijd, komt er weer eentje door de lucht aansuizen die je wel moet opvangen omdat hij/zij anders een doodsmak maakt. En als je dan eindelijk in het donker de heuvel afloopt en je hoort vanuit het huis tien kinderen in koor ´tchao tio Ed!´ roepen, breekt je hart. Gelukkig hebben we beloofd terug te komen.
Carnaval was weer fantastisch. Elise heeft gedefileerd met de kinderen van Vila Cruzeiro in het Sambodromo, het grote sambastadion. Ik was official, moest in witte broek en witte schoenen en met een gekregen overhemd orde scheppen in de chaos. Elise droeg een fantasia (carnavalspak) en straalde met de kinderen voor de stampvolle tribunes. Twee dagen later zaten we zelf op de tribune. Van 21.00 tot 06.00 uur te genieten van een orgie van kleur, mooie mensen, draaiende billen, zes sambascholen met 4000 defilanten per school en enorm veel prachtig versierde reuzenkarren. Zo moet de hemel er ongeveer uitzien. Iedereen uitgelaten en blij, broederschap op de tribunes en op de heen en terugweg als alle defilanten in hun verentooi in de metro staan. Echt heel bijzonder.
We hebben ook nog een avond carnaval gevierd in de favelas. Het was veel rustiger dan vorig jaar (zie cidade maravilhosa, het verslag van vorig jaar). De bazen hadden de schuimspuiten verboden en het regende bovendien.
Ondertussen zijn de tennislessen dan uiteindelijk gestart. In Vila Aliança is een nieuw sportcomplex aangelegs. Naast het presticieuze voetbalveld van het CTI (Centro Trainamento do IBISS) waar talenten worden opgekweekt voor de grote clubs, is een fraai hardcourtveld waar een tennisnet is bevestigd. Ik ben begonnen met dertig kinderen die nog nooit een tennisracket hadden gezien. En leg maar eens uit aan kinderen die gewoon doorlopen als er geschoten wordt (wat echt gebeurde) dat een tennisbal doelloos wegrossen gevaarlijk is, of dat je geen lollie moet eten tijdens het spel: aanwijzingen uit een andere wereld, maar na een half uurtje was er een soort van orde. Ze vonden het prachtig.
Bovendien ga ik beginnen in een nieuwe wijk, Kelson waar in een overdekte loods gespeeld kan worden. Een nieuw avontuur.
Jozuè, de held, die me vorig jaar in Vila Cruzeiro hielp en daar nu de tennislessen verzorgt, ga ik verder helpen op een tennisbaan in de veilige stad. Op de openbare velden van Praia Flamengo of bij een club. Dat wordt een hele nieuwe ervaring voor hem. Rio is en blijft een heerlijke maar verdeelde stad: twee bevolkingsgroepen, de rijken in Copacabana, Ipanema en Leblon en de armen in de favelas daar vlak omheen en ook verder weg. Ze kennen elkaar niet en leven volledig langs elkaar heen. Onbekend maakt onbemind. Het voelt heel raar als je aan iemand van hier vertelt dat je in de favelas werkt en zij daar nooit geweest zijn of zelfs niet weten waar het ligt.
Dat is het mooie van IBISS, dat het sociale uitsluiting bestrijdt. Wie je ook bent, waar je ook woont, wat je ook doet, je hebt recht op deelname aan de maatschappij. Al die projecten lijken een druppel op een gloeiende plaat maar je ziet die druppel zich als een olievlek uitbreiden. Er zijn vele mensen aan een opleiding, onderdak en medische begeleiding en een positief zelfbeeld geholpen. Tennis is maar een mini onderdeeltje, maar het is heerlijk om kinderen een lach op het gezicht te toveren en ze bezig te houden, zodat ze zich niet uit verveling laten ronselen door de bendes. Wie tennist, voetbalt of iets anders doet via IBISS gaat automatisch naar school en krijgt een ontbijt en kan zich zo proberen maatschappelijk te verbeteren. Er zijn vele succesverhalen te melden die ook weer als positief voorbeeld dienen voor de anderen die zo aan het denken worden gezet.
Ik ben ontzettend blij daar een mini-steentje aan bij te mogen dragen. Het is het mooiste wat ik ooit heb gedaan, in deze stad die je omarmt, het gevoel geeft er altijd al gewoond te hebben, waar iedereen tegen je aan kletst, soms met maar meestal zonder bijbedoelingen.
Heerlijk, ik raad het iedereen aan!
Toen het rustig was geworden en we weer buiten stonden hernam het straatbeeld weer snel zijn normale gang. Kleine kinderen werden op boodschapjes uitgestuurd, iedereen kuierde weer vrolijk rond totdat bleek dat de caveirão zich had omgekeerd. Hij verscheen plots rechts van ons om te knallen op de soldados, die verschanst zaten achter een muurtje links van ons.
Wij moesten andermaal naar binnen vluchten en schuilen achter kratten Cola.
Uiteindelijk resultaat, nul doden, nul gewonden, gigantische gaten in de muren, zoals overal. Een schoolvoorbeeld van zinloos geweld, waarbij dagelijks vele mensen, meestal kinderen sneuvelen door zgn verdwaalde kogels.
Niet echt een klimaat om ontspannen tennisles te geven en kinderen naar buiten te halen die anders ´veilig´ thuis zouden zitten.
Een andere reden dat er nog weinig getennist is, is dat Nanko die mij bij de soldaten moet introduceren zodat ik de wijken veilig in en uit kan, een congres had in Afrika. De meeste soldaten die mij vorig jaar doorgang verleenden zijn inmiddels gesneuveld en de nieuwe generatie kent mij nog niet.
Verder was er het carnaval, wat Rio wekenlang verlamt. Weken voorbereiding, het is hier dan zomdervakantie, een week uitbundig feest en een kater van dik een week leggen het dagelijks leven een maandje plat.
Omdat het weer niet echt meewerkte, de eerste vier weken regende het heel veel, hebben we Portugese les genomen, veel concerten bezocht en zijn we naar oefensessies van de grote sambascholen geweest.
Ook hebben we een aantal keren Santa Clara bezocht. Een IBISS-project in een hele rustige landelijke omgeving ver van het geweld,waar meer dan veertig kinderen wonen die door de rechter uit de ouderlijke macht zijn ontzet wegens verwaarlozing, marteling, seksueel misbruik, ondervoeding en wat je verder allemaal aan ellende (niet) kunt bedenken. Ze worden opgevangen door een gezin, vader Cicero, moeder Eliette en hun drie zonen. Het huis staat op het randje van een financiele afgrond. De staat draagt weinig bij, eigenlijk zijn ze volledig afhankelijk van de giften van een paar expats en Brazilianen met een groot hart. Er is gebrek aan alles.
Om daar te mogen zijn is heel bijzonder. Meer dan veertig kinderen, sommige zwaar getraumatiseerd maar de meesten ondanks alles vrolijk en lief, lopen in een onverwachte rust door elkaar heen. Een vreemdeling wordt door de kleintjes van vijf tot twaalf jaar meteen bestormd, met kussen overladen en ze laten niet meer los. Het resultaat is dat je met drie of vier kinderen op je nek, de uren die je daar bent doorbrengt. Of ze vallen op je schoot in slaap, zich zo neervleiend dat je niet door een ander ingepikt kunt worden. Ze vechten letterlijk om aandacht.
Weggaan is het grootste probleem. Van alle kanten word je besprongen, gelukkig zijn ze vederlicht. Heb je je net bevrijd, komt er weer eentje door de lucht aansuizen die je wel moet opvangen omdat hij/zij anders een doodsmak maakt. En als je dan eindelijk in het donker de heuvel afloopt en je hoort vanuit het huis tien kinderen in koor ´tchao tio Ed!´ roepen, breekt je hart. Gelukkig hebben we beloofd terug te komen.
Carnaval was weer fantastisch. Elise heeft gedefileerd met de kinderen van Vila Cruzeiro in het Sambodromo, het grote sambastadion. Ik was official, moest in witte broek en witte schoenen en met een gekregen overhemd orde scheppen in de chaos. Elise droeg een fantasia (carnavalspak) en straalde met de kinderen voor de stampvolle tribunes. Twee dagen later zaten we zelf op de tribune. Van 21.00 tot 06.00 uur te genieten van een orgie van kleur, mooie mensen, draaiende billen, zes sambascholen met 4000 defilanten per school en enorm veel prachtig versierde reuzenkarren. Zo moet de hemel er ongeveer uitzien. Iedereen uitgelaten en blij, broederschap op de tribunes en op de heen en terugweg als alle defilanten in hun verentooi in de metro staan. Echt heel bijzonder.
We hebben ook nog een avond carnaval gevierd in de favelas. Het was veel rustiger dan vorig jaar (zie cidade maravilhosa, het verslag van vorig jaar). De bazen hadden de schuimspuiten verboden en het regende bovendien.
Ondertussen zijn de tennislessen dan uiteindelijk gestart. In Vila Aliança is een nieuw sportcomplex aangelegs. Naast het presticieuze voetbalveld van het CTI (Centro Trainamento do IBISS) waar talenten worden opgekweekt voor de grote clubs, is een fraai hardcourtveld waar een tennisnet is bevestigd. Ik ben begonnen met dertig kinderen die nog nooit een tennisracket hadden gezien. En leg maar eens uit aan kinderen die gewoon doorlopen als er geschoten wordt (wat echt gebeurde) dat een tennisbal doelloos wegrossen gevaarlijk is, of dat je geen lollie moet eten tijdens het spel: aanwijzingen uit een andere wereld, maar na een half uurtje was er een soort van orde. Ze vonden het prachtig.
Bovendien ga ik beginnen in een nieuwe wijk, Kelson waar in een overdekte loods gespeeld kan worden. Een nieuw avontuur.
Jozuè, de held, die me vorig jaar in Vila Cruzeiro hielp en daar nu de tennislessen verzorgt, ga ik verder helpen op een tennisbaan in de veilige stad. Op de openbare velden van Praia Flamengo of bij een club. Dat wordt een hele nieuwe ervaring voor hem. Rio is en blijft een heerlijke maar verdeelde stad: twee bevolkingsgroepen, de rijken in Copacabana, Ipanema en Leblon en de armen in de favelas daar vlak omheen en ook verder weg. Ze kennen elkaar niet en leven volledig langs elkaar heen. Onbekend maakt onbemind. Het voelt heel raar als je aan iemand van hier vertelt dat je in de favelas werkt en zij daar nooit geweest zijn of zelfs niet weten waar het ligt.
Dat is het mooie van IBISS, dat het sociale uitsluiting bestrijdt. Wie je ook bent, waar je ook woont, wat je ook doet, je hebt recht op deelname aan de maatschappij. Al die projecten lijken een druppel op een gloeiende plaat maar je ziet die druppel zich als een olievlek uitbreiden. Er zijn vele mensen aan een opleiding, onderdak en medische begeleiding en een positief zelfbeeld geholpen. Tennis is maar een mini onderdeeltje, maar het is heerlijk om kinderen een lach op het gezicht te toveren en ze bezig te houden, zodat ze zich niet uit verveling laten ronselen door de bendes. Wie tennist, voetbalt of iets anders doet via IBISS gaat automatisch naar school en krijgt een ontbijt en kan zich zo proberen maatschappelijk te verbeteren. Er zijn vele succesverhalen te melden die ook weer als positief voorbeeld dienen voor de anderen die zo aan het denken worden gezet.
Ik ben ontzettend blij daar een mini-steentje aan bij te mogen dragen. Het is het mooiste wat ik ooit heb gedaan, in deze stad die je omarmt, het gevoel geeft er altijd al gewoond te hebben, waar iedereen tegen je aan kletst, soms met maar meestal zonder bijbedoelingen.
Heerlijk, ik raad het iedereen aan!
-
20 Februari 2008 - 07:07
Eddy Veerman:
Edwinho,
bijna een jaar verder, maar de film draait schijnbaar nog steeds. Zeer boeiend om je verhaal weer te lezen. Succes met de voortzetting van je ontdekkingsreis en ontwikkelingshulp,
groet, Eddy -
20 Februari 2008 - 07:57
Else Valk:
Reuze bedankt voor je bijzonder beeldend verslag.Ongelooflijk wat jj (en Elise!) allemaal meemaakt... Zoals het ontroerende bezoek aan het "gezin"van vader Cicero en moeder Eliette.....
Succes en sterkte met alles. else -
20 Februari 2008 - 08:14
Rutger:
dat is allemaal heftig! we moeten ibiss vooral allemaal steunen. we rekenen op jullie behouden en tijdige terugkeer. hgr. rutger -
20 Februari 2008 - 08:49
Erik:
Ha Ed en Elise, flink verhaal weer, wildwest in RIO. Goed te lezen dat jullie het allemaal soepeltjes overleven. Mooie projecten van IBISS trouwens, mijn intersse is definitief gewekt hiervoor. Groeten van allen en een heel erg smakkend kusje van Babette voor Elise (ja dat kan ze al!!!(trotse vader)) Erik -
20 Februari 2008 - 10:30
Marja:
Hoi edwin,
Adembenemend verslag. Wat een gevaarlijke situatie. En toch maar doorgaan. Je/jullie zijn geweldig. Brok in de keel en ook gemotiveerd om vooral in dit tennisjaar weer van allles te sparen om een bijdrage te kunnen leveren.
Ik hoop vooral op een behouden thuiskomst.
Met warme groet,
Marja -
20 Februari 2008 - 10:52
Caro:
Waar blijven de foto's van jou met de kinderen op je nek in Santa Clara?!
Ik ben zooo benieuwd...
Veel succes nog met je lessen in Aliança en Kelson. En natuurlijk ook het allerbeste voor Jozue, zodat hij toch ook voort kan op de tennisschool in Vila Cruzeiro. Zet 'em op!
Veel liefs, enne.... aftellen tot volgende week, tot ziens in Rio,
Caro -
20 Februari 2008 - 11:10
Rhea Van Der Vloet:
Nog altijd dat rotgeweld, die zinloze doding, die wreedheid. Fijn dat er mensen zijn zoals jullie. In 1989 ben ik er aan begonnen. Ik ben blij dat door Jos Buyse, Nederland die toen bij mij allle documentatie is komen halen het sportproject heeft verder gezet. Ik wens jullie allemaal proficiat al weet ik hoe moeilijk en zwaar het is. De Braziliaanse straat- wees en favellakinderen zijn enorm tof. Ondanks ze het zo moeilijk hebben kunnen ze nog altijd lachen en positief tegen het leven zijn. Dank Mensen. Dikke kus voor Nanko, Anne en zijn medewerkers van Rhea van der Vloet (Soso Kids International) Belgie -
20 Februari 2008 - 11:11
Jos Buysen/TOOYH:
Hai Edwin,
Een heel mooi verslag , wel veel geweld ,maar wat telt zijn vooral de vele positieve zaken die eruit springen ; o.a.het enthousiasme bij de vele kids daar , het nieuwe hardcourtterrein en jouw nieuwe start in Kelson. Heb het verslag doorgestuurd naar al onze TOOYH-fans .
Veel succes verder Edwin, en door jouw inzet zullen er binnenkort zeker meer tennisballen door de lucht vliegen dan kogels , let maar op...............
Groetsels,
Jos Buysen/Tennis out of your Heart. -
20 Februari 2008 - 11:52
Olivier:
Mooi Verslag Edje, vooral dat stukje over de hemel, hou vol. groeten Olivier -
20 Februari 2008 - 12:13
Aloys:
Hi Edwin,
Fijn dat er druppels zijn. Veel geluk en succes de komende weken.
Groet Aloys -
20 Februari 2008 - 12:37
Frank:
Beste Edwinho en Elise, Dank voor jullie ontroerende en beeldende verslag. Fijn te horen dat jullie het zo naar de zin hebben en het gevoel hebben een zinnig wezenlijke bijdrage te kunnen geven aan het bestaan voor hen en jezelf. Heel veel goeds in iedere en alle opzichten, wij denken en jullie, Groeten, dag, FranK -
20 Februari 2008 - 14:20
Suus:
Peeeppiii!!!
Haha nou ik moet snel even reageren, voordat ik op de 20ste plaats eindig!! Er komen echt om de minuut reacties van mensen bij!!
Maar wat een cool en lekker lang verslag heb je gemaakt! :D :D Mam riep meteen toen ik thuiskwam van college dat er een nieuwe site van je was en toen hebben we m samen ff gelezen. Echt veel hebben jullie alweer meegemaakt he! En je hebt het (as usual) weer heel mooi beschreven allemaal! Vooral het feest van de carnaval en hoe het nu is met de situatie in de wijken. En ook de verhalen van je eerste les zijn echt hilarisch! Haha moet nog steeds lachen om die lolly! :lol:
Maar de verhalen van de kids van Santa Clara blijf ik toch het indrukwekkendst vinden...!! Dat die kinderen, die al zoveel hebben meegemaakt, zó lief en zó vrolijk zijn vind ik echt ongelofelijk. Wat een cuterds! Kunnen wij niet iets voor ze meenemen (schoolspullen ofzo?) als we naar Rio komen? Ik verheug me er iig echt niet normaal de knallen op dat wij daar met zn allen heengaan!!! Oja en naar die foto's van jou met 5 kinderen op je nek ben ik (net als mama) ook wel heel benieuwd!! Dus ajb snel wat nieuwe foto's op je site!
Ok lieve pap, heel veel plezier en succes weer met je lessen de komende tijd en blijf vooral zo doorgaan met kinderen een lach op het gezicht te toveren!! Ik ben iig heel trots dat je je ministeen bijdraagt! :D
Tchao tio Edjjjj!!!
mmmmmmppppfffffffxxxxxxssssss
Suus -
20 Februari 2008 - 16:18
PAJ:
He Edwin,
prachtig verslag man.
Heeft niets te maken met playa del ellende. Ben benieuwd naar je volgende verhaal.
grt Peter.
-
20 Februari 2008 - 18:25
Stef:
Dacht bij de titel even aan een verwijzing naar mijn vijftigste verjaardag op zaterdag ... Een prachtig en ontroerend verslag, Ed, en een diepe buiging voor je hartelijke inspanningen ... Allegoeds toegewenst in de resterende tijd en graag tot weerziens op ons eigen gravel ...
Stef -
20 Februari 2008 - 21:03
Elisabeth:
Wow, Edwin, wat heerlijk om zo uitgebreid en levendig verslag van je te lezen; ik ben er helemaal bij! Jullie hebben het zwaar, maar genieten intussen ook intens. Ik hoor van Dre en Jeroen af en toe berichten die jouw relaas beamen. Doe voorzichtig en heel veel liefs voor jullie en alle lieve Br. amigos.
Beijosk, Bete -
21 Februari 2008 - 09:53
Faria:
Hoi Edwin,
Wat jij allemaal meemaakt dat kan ik me niet voorstellen,gevaarlijk maar wel leuk met al die liefde van de kinderen om je heen.Zo te zien verveel je je geen enkel moment. Geniet ervan.
Gr. Faria -
21 Februari 2008 - 13:12
Caroline:
Ha Ed!Je verhaal ontroert me. Wat je vertelt over de kinderen in de favelas, maar ook wat het met jou doet: het mooiste wat ik ooit gedaan heb. Dat is erg fijn om te kunnen zeggen.
Blijf bijdragen en geniet daarvan,
liefs, Caroline -
21 Februari 2008 - 18:11
Alien Lavalette:
leuk om te lezen allemaal ,goed werk pas goed op je dochter jullie beleven nog al wat zeg ,hier is het k.. je wil het alllemaal niet weten van het werk nieuws ja ico gaat weg per 17 maart ,maar blijf er maar lekker en geniet groeten xx -
05 April 2009 - 00:39
Martijn:
Mooi verhaal Tio!
zeer herkenbaar ook wat je schrijft over Santa Clara. En don't worry, wij zullen de honneurs voorlopig waarnemen nu je weer thuis bent!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
